Dışarıdaydım beyler. Etrafıma göz gezdirdim. Manzara aynı cerenin bir kaç akrabası daha gelmiş.

ilk geldiğim zamana göre daha sakinim ama gözlerimden hala ateş fışkırıyor farkedebiliyorum.

Cerenin ailesiyle hala konuşmadım selamlaşmadım. Mineyi çağırdım yanıma.

Aldım dışarı çıktım.

Çay hastasıyımdır beyler. Çaysız olmaz dıbına koyim o durumda bile çay istedi canım deli gibi.

Kantinden bir çay aldım dışarıda bir banka oturduk mineyle. bir sigara yaktım ve anlat dedim.

Benim çalıştığım şirket Türkiyenin tanınmış taşaklı şirketlerinden. Cerenin çalıştığı şirketse kendi çapında yap sat işleriyle uğraşan bir firma.

Bu işlerde ne kadar büyükseniz bazı ince detaylarada o derece dikkat ediyorsunuz etmek zorundasınız. Ufak hatalar sizi sarsar.

Bulunduğum şantiyelerin bir tanesinde bile baretsiz yeleksiz çelik burun ayakkabısız vs.. güvenlik ekipmanları olmadan çalışan bir işçi göremezsiniz. Haşlarım adamı.

Firma ne kadar küçülürse bu tip şeylere dikkat etme oranıda o derece azalıyor..

Cerenin çalıştığı yerde böyle bir yer. Kız kendi ayakkabısını giyiyor bareti bile zorla takıyormuş. Kimse baret falan takmıyormuş bazen dalga konusu oluyormuş. Onların hepsinin ifadesini alacaktım herşeyin zamanı vardı. Şuan önceliğim cerenin iyi olmasıydı.

Tam olarak ne olduğunu Mine de bilmesede bildiği kadar anlattı.

Şantiyede biryere çıkmaya çalışırken düşmüş işte beyler özeti bu.

Fazla karıştırmadım.

Mine bana öyle bakıyordu ki. Sanki doktor bendim sanki ablasını ben tedavi edicektim. Benden ne beklediğini anlayamadım.

Yanında olmamı istiyordu belki de sadece.

Oturduk bir süre daha sessizce.

Doktorla görüşmem lazım dedim. Mineye beni doktorun odasına zütürmesini söyledim.

Asıl sınavım birazdan başlayacaktı beyler.. Bastığım yer alev alıyordu sanki. Her adımımda eriyordum.