Ona durumu anlattım rahatsız olduğumu söyledim. direk "gitmeyeceksin!" demedim, çünkü kaybetmek istemiyordum onu.Bir süre tamam gitmem etmem dedi, aramız düzeldi.Çok geçmeden aynı konuları açıp beni kısıtlıyosun ediyosun dedi. Kavgalar işte o zaman başladı,ilk başlarda ufak çaplı sinir krizleri geçiriyordum. Duvarları yumrukluyordum ellerim paramparça oluyordu. kendime zarar vermeye başlamıştım yine. hiçbir derdimi anlatamıyordum ona bu kavgalar yüzünden,bu canımı yakıyordu.
Yazı zar zor geçirdim ve üniversite beklediğim gibi değildi. kız arkadaşımdan ayrı kalmıştım 3-4 haftada bir görüşüyorduk.bir süre sonra bu 3-4 hafta 2-3 ay olmaya başladı ve kavgalar iyice şiddetlendi. kız arkadaşıma ettiğim hakaretler yerini küfürlere bırakmıştı.Ben farketmeden babama mı dönüşüyordum?Bu olamazdı, izin veremezdim.Her kavgada deli gibi bağıyordum, ağzımdan tükürükler fışkırıyordu, suratım mosmor oluyordu bağırırken, kendimden geçiyordum. Güzelce konuşurken bile bir anda sinirleniyordum. Kız ne yapacağını şaşırıyordu.Bir sene böyle geçti... bana nasıl katlanıyordu? Yaşadıklarımı bildiği için mi bana bu kadar iyi davranıyordu, bilmiyorum.
ikinci senemizde kız arkadaşımda üniversiteye yerleşti,ama bana çok uzaktı 9 saat sürüyordu aramız ve yol pahalıydı. Bende ona yakın bir üniversiteye geçiş yaptım. aramız 2saate düşmüştü, herşeyin daha iyi olacağını sanıyordum. olmadı.
Üniversiteye alıştı tabi kız arkadaşım ortamı gördü,ona yavşayan abazaları gördü ve kafası çelindi. arkadaşlarına aramızdaki tartışmaları anlatmış arkadaşlarıda "bunu niye çekiyorsun sen 2 senedir" demişler. Buna akıl vermişler. Kıza hak vermiyor değilim ama o benim hayatımdayken birçok kız bana yavşamıştı ve hepsinin fiziği, yüzü kız arkadaşımdan daha güzeldi.Ben hiçbiriyle konuşmamıştım, gibimde değillerdi, fatmayı üzmek istemiyordum.ben onu fiziği için ya da yüz güzelliği için sevmiyordum. beni kabul ettiği için, beni ben yapmaya çalıştığı için seviyordum.