Gözleri ağır ağır hareket etti.

Bana baktı. Beni gördü. Tanıdı. Gözlerinin beni gördüğünü bütün benliği farketmişti. Anlıyordum.

imkanı olsaydı oda o an kalkar var gücüyle sarılırdı bana biliyordum.

Uzun uzun baktı. Bazen yorulup gözlerini kapatıyordu tavana bakıyordu sonra tekrar bana bakıyordu.

Sesimi çıkartmadım. Beni daha rahat görebilsin diye bi adım daha yaklaştım. Yatağın dibine kadar sokulmuştum artık ama kesinlikle temas etmiyordum hiç birşeye.

Dudakları titredi konuşacaktı birşey söylecekti ama hali yoktu. Bekledim.

Beklerdim ki. Sonsuza kadar beklerdim. Kendini zorlamasına gerek yoktu ki.. Beklerdim ulan. o güzel sesini bir kere daha duyabilmek için ömrümün sonuna kadar beklerdim orada.

Biliyordu. Hissediyordu oda. Kendisini fazla zorlamadı o yüzden. Kızardım çünkü biliyordu.

Kendisini zorlamaması gerekiyordu. Bekledim. Dudaklarından ismim dökülene kadar bekledim.

Gözlerini artık ayırmıyordu benden.

Sonunda gücünü toplamıştı ve ismimi söyledi.

Hafifçe eğildim.

Buradayım dedim. En başından beri buradaydım dedim. Merak etme dedim. Burada durucam dedim. Kendini yormamasını söyledim.

Bir kez daha söyledi ismimi.

Sesine ölürdüm ulan. Ölürdüm.

Buradayım güzelim dedim.

Bir süre daha bekledi. Uzun bir cümle kurmaya hazırlanır gibi bir nefes çekti.

Elimi tut dedi.

Doktorlar izin vermiyorlar sana dokunmama dedim. Yanındayım dedim. Böylece durucam burada söz dedim.

Biraz daha vakit geçti tekrar derin bir nefes aldı ve elimi tut dedi.

Anladım emin olmak istiyordu.

Hissetmek istiyordu orada olduğumu. Rüya olmadığına kendini inandırması lazımdı.

Hemşire beni uyarmıştı, ne yapacaktım. eğer tutmasaydım aynı cümleyi bir kez daha kuracaktı. kolay değildi konuşmak onun için anlıyordum dediğini yapmak zorundaydım.