herzamanki monoton hayatıma devam ediyordum.

kendimi çalışmaya vemiştim. işlerim yolundaydı. patronda performansımdan memnundu.

şantiyedeydim. oturmuş sigaramı yakmış yapılan işleri izliyordum. bir yandan çayımı yudumluyordum.

telefonumun çaldığını hissettim. gün içinde bin kere çalıyordu zaten telefonla hallettiğim işler anlaşmalar vardı. taşeron firmaların sahipleriyle konuşuyordum türlü türlü adam arıyordu.

aldım elime yine kim arıyor dıbına koyim dedim.

bi baktım cerenin kardeşi.. birden dondum kaldım telefon ısrarla çalıyordu ben telefona bakıyordum elim o gibik yeşil düğmeye gitmiyordu.

kalbim deli gibi çarpmaya başladı. gibik yeşil düğmeye basma zamanım gelmişti. Bastım..

telefonu kulağıma zütürdüm. ses çıkaramadım.

Deluk abi dedi telefonun ucundaki ses bitik bir halde geliyordu.

sesim çıkmıyordu beyler. düğümlenmişti. nefesim içimde sıkışmış kalmış karşıdan gelecek cevaptan korktuğu için dilimden yanlışlıkla bir kelime dökülür diye ciğerlerim çalışmaktan vazgeçmişti.

telefonun ucundaki ses bir daha konuştu.

Deluk abi..

Mine dedim.

Deluk abi nolur gel dedi ve ağlamaya başladı birden.

Beynimden vurulmuşa döndüm. Aklıma o an olabilecek bin tane kötü senaryo geldi ve geçti.. ışık hızında düşünüyordum.

Mine noldu dedim sesim zütümden çıkıyordu resmen.

Hastanedeyiz abi nolur gel dedi.

Ayaklarımı hissetmiyordum. Gitmek istemiyordu vücudum. sanki bomboştu bacaklarımın için. ayağa kalkacak gücü bulamamıştım.

Ne olduğunu sormaya cesaret edemedim. Nerdesiniz mine dedim.

Şu hastanedeyiz abi nolur çabuk gel dedi ve telefonu kapattım.

Bindiğim araçların hepsine çakar ve siren taktırırım beyler. Çok acil ve ekstrem bi durum olmadığı sürece siren çalmam. çakarlarıda hayatımda sadece bir kere kullandım oda bu olayda.

Yerimden öyle bi hışımla doğruldum ki inanın yerden toz kalktı.

Koşarak arabaya bindim çakarları yaktım. sireni açtım. basmaya başladım.

Deli gibi gidiyordum. 1 saniye geç kalmaya bile ne tahammülüm vardı nede gücüm kalmıştı artık.

Pedallara basıp basmadığımı bile hissetmiyordum. Frene basacağım zamanda bile ayağımı gazdan çekmiyor arabayı devirden düşürmüyordum.

Hiç birşey umurumda değildi. O arabanın motoru alevde alsa o hastaneye kadar durmayacaktım.

Bastım beyler ne bir trafik lambası gördüm nede bir uyarı levhası hastaneye kadar gözüm sadece yolları gördü. Beynimde gitmem gereken yollar aynı navigasyon gibi çizilmişti.

Beynimde başka hiçbir aktivite olmuyordu.

Düşünmeyi bırakmıştım. Bastım beyler ölümüne bastım başka hiç birşey yapmadım..