BÖLÜM 13: SON SÖZLÜK YAZARI

her sabah uyandığımda, kollarını ve bacaklarını kestiğim bir zombinin üzerine işiyorum. beni güne en iyi şekilde hazırlayan yöntem bu. neyle karşı karşıya olduğumu unutmamamı sağlıyor. dışarıdaki soluk tenli kurtçuklu gözlerin, bir parça etim için her şeyi yapabileceklerini hatırlıyorum zombinin suratına işerken.

dün akşam hazırlıkları yaptık ve kamyonetin arkasına hazırlanmış 8 çantayı koyduk. her biri, bir kişi icin ve 3 gün yetecek kadar yiyecekle su bulunduruyor. bu akşam yola çıkacaz amk. ama 6 kişilik iyi bir tim kurduk. mangalcı Neco Dayı, Ekşici, Grup lideri yağlı Murat, Şeref ve Yavuz. Mehmet abi de bize katılmak istedi ama burda kalıp kampı idare etmesini istedik az önceki toplantıda.

çünkü neyle karşı karşıya olduğumuzu bilmiyoruz amk. dönmeme ihtimali var bunun farkındaydım ama tıpkı karakoldaki mehmet abi gibi; arkadaşlarımı satamam. en çok da... can borcum olan yavuzu. Adem ve Caneri, bir şekilde ulaştıraz o binanın çatısına. daha önce bir arkadaşımdan duyduamka göre asansör 39. kata kadar çıkıyordu. yani sonrasını merdivenle, yürümek zorundayız. düşündükçe kalbim daralıyor lan

ne olursa olsun amk. çok çok zütü zombilere kaptırırım nolcak. zaten internet yok ölsem ne olur ölmesem ne olur? zaten kimsem yoktu ki. amacın yok olum. hiçbir şeyin yok. halen yapayalnızsın amk.

YAŞANMAYAN YAŞAMIN ÖLÜMDEN NE FARKI VAR?

telefonun şarjı %67 lan, kulaklık alsaydım keşke. babayı açar dinlerdim şimdi. tüh amk