Beyler geçen kış küçük kuzenimle kahvaltı ediyorduk. nutella
yiyeceğim diye tutturdu. yok olm, bu soğukta
çıkartma beni şimdi dışarı dediysem de ısrar
etti, çocuk işte. üşengeçlikten apartman
görevlisini çağırdım, sipariş verdim. zaman geçti
görevli geri gelmedi.
cama çıktım bakıyorum. görevli, bir eliyle benim
kardeşimle hemen hemen aynı yaşta olan
kızının elinden tutmuş, karların içinde sürüyerek
yürüyor, öbür eliyle de kuzenimin masa da olan
onlarca şeyi beğenmeyip istediği nutellayı
taşıyor.
resmen utandım. o kapıyı açıp, adamın yüzüne
baka baka o poşeti almak istemedim.
neticesinde açtım. küçük kıza bakarken belli
etmiş olacağım ki, annesi temizliğe gitti, evde
yalnız bırakamadım. diye açıklama yaptı görevli.
annesi gelene kadar bizde dursun, oynarlar
bizimkiyle hem. dedim. seve seve geldi içeri.
masaya ikisini yan yana oturttum, ikisine birden
bakınca, birinin o çekingenliği, ellerini dizlerinin
arasına alıp oturuşunun yanında diğerinin bu
nutella donmuş sürülmüyoo serzenişleri.
kimse suçlu ya da sorumlu değil tabi.
muallaksin hayat. adaletsizsin.