Dayim ve kuzenim kayit islemleri icin gelmislerdi. Biraz olsun kafam dagilmisti cunku Nesrinle dogru duzgun konusmuyorduk. Gun icinde birkac kez mesaj veya kisa telefon gorusmeleri haricinde evlerimiz yakin olmasina ragmen bulusmaya ikna edemiyordum, zaten bir suredir artik sormayi da birakmistim.

Eskisi kadar mutlu degildim artik, her gunum sanki su gibi akıp giderken simdilerde zaman gecmek bilmiyordu. Biliyordum, Nesrin biraz düzelse eskisi gibi olmasina gerek yoktu hemen sadece biraz iyiye gittigini anlasam dunyanin en mutlu insani ben olacaktim. Ama olmuyordu.

Dayimlar kayit islemlerini halletmis dönmeye hazirlanirken, hem benim notlarin iyi olmasi hem de okanin universiteyi kazanmasi tatil konusunu tekrar gundeme getirdi. Annem okan ve beni alip tatile gitme fikrini dayima da soyledi.

Ben yaz basindaki kadar bu fikre soguk degildim artik, burada durmak bosunaydi. Evlerimiz ne kadar yakin olsa da sanki binlerce kilometre mesafe vardi aramizda Nesrinle. Sadece gun icinde birkac defa mesajlasmak icin burada kalmamin bir anlami yoktu.

Dayim cok gecmeden döndü. Biz de birkac gun icinde yola cikmak icin hazirlaniyorduk. Plandan Nesrine de bahsettim, daha once bir cok kez yazlik hakkinda, orayi ne kadar cok sevdigimle ilgili konusmustuk zaten. Yine ayni sekilde cok da ilgilenmeden benim icin sevinmis gibi yapmisti.

Icim yine de rahat degildi, sanki gidince daha da uzaklasacak gibi hissediyordum. Bir yandan da hala acaba onun morali bozukken tatile gitmem dogru mu diye dusunuyordum. Belki gitmeden onu ne kadar sevdigimi ve dusundugumu hatirlatacak bir seyler yapabilirdim...