Babam abimle ben arasında hep ayrımcılık yapardı küçücük çocukken farkettim bunu. Abime hiç küfretmezdi çünkü, bana insan içinde bile sürekli küfreder bağırır çağırır döverdi.Bu ayrımcılığı sadece babam yapmazdı tüm akrabalarım yapardı. Daha 7-8 yaşlarındaydım. Akrabalarım bile beni sürekli dışlarlardı. izmirdeki halam (babamın aynısı dıbınakodugum karısı) abime çikolatalar, bisküviler doldurup getirirdi izmirden. bana bir tanesini vermezdi. abimi yazları yazlığa zütürürlerdi beni almazlardı hep evde bırakırlardı. kuzenlerim (halamın yavşak oğluyla huur kızı) bile dışlardı beni.Özellikle onlar istemezdi beni sebebini bilmediğim şekilde ve ben daha 7 yaşında bi veletken anladım hayatın ne kadar huur çocuğu olduğunu. babam her gün meyhanelerde kerhanelerde sürterdi. bense artık alışmıştım, hayatım olmuştu o meralar, ağaçlar..Bir süre sonra küfre, dışlanmaya alıştım tektim hayatta. Bu küfürler, dayaklar sürmeye devam etti sesim çıkmıyordu hala, insanlarla diyaloğa giremiyordum e haliyle kimseyle konuşmuyordum, konuşamıyordum.sınıfta katil diye dalga geçiyorlardı. çok küçüktüm ama o zaman bile çok koyuyordu be o laf bana.Bir yandan hiç tanımadığım, benim için canını veren annemi istiyordum kokusunu bilmediğim halde. babaannemde bir süre sonra babam ve abimin safına geçti nolduğunu anlamadım daha 11 yaşında Bir velettim.
Daha 11 yaşındayken bir karar aldım bundan sonra sessizlerin sesi olacağım diye, daha 11 yaşında bir veledken dedim ki kendime bundan sonra sesin çıkacak Winchester. Sana değer verilecek.