Sabah uyandigimda Nesrin 10dan fazla mesaj atmisti. Bir kismi kedi icin tesekkur icerikli bir kismi da neden cevap vermedigimi soran mesajlardi. Ona karsi kirgin ve biraz da ofkeliydim ama o kadar seviyordum ki küsmek aklimin ucuna gelmiyordu. Uzatmamak icin erken yattigimi soyledim. Uzatmak istemiyordum ama artik üstüne de düșmeme karari almistim. Neredeyse o bir sey yazmadan yazmiyor aramadan aramiyordum. Nesrin bu duruma benim kadar sabırlı yaklasmadi, cok gecmeden neden boyle yaptigimi bir sey olup olmadigini ciddi ciddi sorgulayan bir konusma yapti.

Basta gecistirecek sekilde bir sey olmadigini soylesem de belki aramizdaki bu durumun cozulecegini ve eskisi gibi olacagimizi dusunerek icimden gecenleri anlattim. Onu boyle gordugume uzuldugumu elimden geleni yaptigimi ama ise yaramadigini soyledim. Artik kendimi suclu hissettigimi yada benimle konusmak istemedigini dusundugumu soyledim.

Bu sekilde konusmam durumu duzeltecegi yada Nesrinin tavrini degistirecegi yerine tam ters bir etki yaratti sanki. Boyle dusundugum icin beni sucladi, durumlari bildigimi nasil olmasi gerektigini cok da sakin olmayan bir sekilde anlatmaya basladi. Oyle bir konusuyordu ki sanki ben sadece kendimi dusunuyordum bana bencilmisim gibi davraniyordu.

Kendimi elbette dusunuyordum, onunla kotu olmak beni de mutsuz ediyordu ama bundan bir cikarim yoktu. En az kendimi dusundugum kadar onu da dusunmesem onun mutlu olmasini istedigimi bilmesem suclu bile hissedebilirdim, oyle konusuyordu cunku.

Tartisma cok buyumeden konusmamiz bitti ama hic bir sey duzelmemis belki de artik durum daha acik konusuldugu icin kotuye gitmisti...