Biraz daha oturduktan sonra kalkmak icin izin istedim. Yemege kalmami soyleseler de eve gitmem gerekiyor diyerek ciktim. Eskiden olsa gercekten eve de gitmem gerekse bir bahane bulup ya da annemleri arayip kalmak icin can atardim ama Nesrinin tepkisine daha dogrusu tepkisizligine bu kez gercekten alinmistim.

Eve gitmem cok uzun surmedi, Nesrinler tekrar tasinmis ve mesafe yine eskiden oldugu gibi cok kisaydi. Cok gecmeden yemege oturduk. Babam kuzenimin bizim burada universite kazandigini kayit icin dayimla onumuzdeki hafta geleceklerini soyledi. Az da olsa moralim duzelmisti, o kuzenimi severdim. Okanla aramizda 4 yas vardi ama bayramlarda veya baska zamanlarda denk geldikce iyi anlasirdik.

Nesrinden ses seda yoktu, artik iyice moralim bozuluyor ve belki de ilk defa ona karsi sinirli hissediyordum. Yapabilecegim elimden gelen her seyi yapmistim. Ne olabilirdi baska, babasi bir hayat tercih etmisti onu geri getirebilecek degildim ya da bunda benim bir sucum yoktu. Onu ne kadar anlamaya calissam da bana karsi olan tavri sinirimi bozmaya baslamisti. Yine de onu her seyden cok seviyordum, bazen bu durumun sonunda benden ayrilabileceginin ihtimali aklima geliyor , birden beynimden bu dusunceyi silmek icin baska seylerle ugrasiyordum.

Tam yatmaya hazirlanirken Nesrinden mesaj geldi. Yazmadin gittikten sonra bir sey merak ettim diyordu. Kendimce o kadar caba sarfetmesem, umursamaz ve normal bir cevap verebilirdim belki ama her seyi yapmama ragmen, onun belki de pgibolojisini duzeltebilecegini dusundugum bir kedi alip getirdigim gun sonunda boyle kuru ve bos bir mesaj atmasi zoruma gitmisti, hic bir sey yazmadan telefonu kenara koydum ve uyudum...