Çocukluğumdada sessizmişim ben. Babaannem bana "bulambaç" (unla sütü karıştırarak) yapar biberonla verirmiş.onu içer hemen yatarmışım. neden annen vermiyormuş diye sorarsanız o daha beni doğururken hayatını kaybetmiş.
Ege'de orta halli bir köy kasabasında büyüdüm. Babam,abim, babaannem ve ben. Babam ayyaşın tekiydi. Babaannem ise emektar bir anneyde beni elleriyle o büyüttü, beni kendi oğlundan daha çok sevdi ama ne fayda..
Daha ilkokula yazılmamıştım önümde 10-15 inekle meraya giderdim inekleri otlatmaya.Ödüm kopardı biri beni tepecek, altında ezileceğim diye. Arkadaşlarım sokakta taso, misket,ciksek oynardı ben önümde ineklerle ağlaya ağlaya meranın yolunu tutardım. Gün geldi ilk okula başladım düşündüm ki artık okula gidiyorum, babam beni inekleri otlatmaya yollamaz bende arkadaşlarımla oynayabilirim... Çocuk aklı işte. Okuldan döndüm daha ilk günüm babam bana oğlum ilk günün nasıldı demek yerine direk üzerini değilştir zütür şu inekleri saat 8.5 olmadanda gelme dedi. Gözlerim doldu beyler, konuşamadım.Tamam baba dedim. ağlaya ağlaya zütürdüm inekleri meraya. Saat geç olmuştu hava kararmıştı korkmaya başladım eve getirdim inekleri korktugum için, saat sekize gelmişti.Eve geldiğimde zincirle dayak yedim inekleri yarım saat erken getirdim diye. Sonra beni samanlığa attı o halde babam dediğim o adam. yine sesim çıkmadı. Sabaha kadar kanımın içinde aç, susuz yattım.

Ha bu arada abin ne yapıyordu diye sorarsanız o zaten okula gidiyordu okuldan dönüncede babama yardım ediyordu,iş olmayıncada arkadaşlarıyla takılıyordu. Bense her gün inek otlatmaya giderdim, hiçbir aktivitem yoktu.