tabiki sevgilisinden ayrılmıştı. mesaj attı ve özür diledi. neyin özrünü diliyorsa. ben seni gibtim ama içine boşalmadım der gibi.

peki dedim dıbına koyim yine peki dedim gurursuz karaktersiz şerefsizin teki olduğumu ispatladım ve peki dedim..

seviyordum söz geçiremiyordum kendime kısa sürede yine eskisi gibi yakınlaştık ben yine gururdan yoksun bir şekilde yapıştım buna seni seviyorum diye.

istediğiniz kadar sövebilirsiniz beyler ama napayım bir türlü aklımdan çıkaramıyordum cereni.

ve beklenen gün geldi beyler.

11. sınıfın sonlarına doğru teklifimi kabul etti ve sevgili olduk. ilk sıralar herkesten sakladık sonra yavaş yavaş duyuldu artık benden mutlusu yoktu. 1 bucuk seneye yakın uğraşmıştım it gibi peşinden koşmuştum ve sonunda amacıma ulaşmıştım.

benimdi lan artık ceren. sevgilimdi lan. tabi bu geçen süre zarfında ben pgibolojimde açılan yaralardan habersiz bir şekilde olduğum için biz çıkmaya başladıktan sonra hepsi yavaş yavaş gün yüzüne çıkmaya başladı. mutlu olucam derken daha kara günlerin beni beklediğini nerden bilebilirdim.

beyler hakanı deli gibi kıskanmaya başlamıştım kıskançlık değildi bu bildiğiniz bi takıntıydı. başka kimseyi kıskanmıyordum ama konu hakan olunca çıldırıyordum.

hakan en yakın arkadaşımdı nasıl olurdu böyle birşey, erkekliğe sığarmıydı . ne cerene belli edebiliyordum bu durumu ne hakana nede gruptan bir başkasına. edemezdim zaten etmemek için kıçımı yırtıyordum. ayıptı şerefsizlikti. sevgilisini en yakın arkadaşından kıskanırmıydı adam ? yediği içtiği ayrı gitmeyen adamdan kıskanır mıydı ?

kabul edilemez birşeydi. cereninde yakın arkadaşıydı zaten ama ben hala cerenin beni sevdiğine inanamıyordum hakanı seviyor benlede çok ısrar ettim diye sevgili oldu sanıyordum.

bu düşünceden kurtulamıyordum beyler.

giderek daha iyiye gideceğini düşündüğüm hayatım tam tersine dibe çöküyordu içimdeki yangını belli etmemeye çalışıp mutlu gibi görünürken. ceren ve hakan arasında geçen her kelime her hareket beni git gide dahada yaralıyordu.