Çıkmadan ofisteki iş arkadaşlarıma “hoşcakalın ben uzun bir tatile çıkıyorum” dedim. hepsi o kadar üzüldülerki kimse dönüp bakamadı bile. Bende gülümseyerek yürüdüm gittim. Şemsiyemi yanıma almamıştım. yağmur başladı. bu iyi bir haberdi. Metrobüse kadar bu uzun yolu bu güzel yağmurun altında yürüyecektim. donuma kadar ıslandıktan sonra metrobüse bindim. Bu sefer o kadar kalabalık değildi. Ama sabah bana arkadan dayayan amcanın biraz ötede oturduğunu farkettim. tıpkı eski bir dostu, eski bir sevgiliyi görür gibi oldum. Sevindim. Oda bana baktı. Elimi kaldırıp gülümseyerek selam verdim. Amca beni pek giblemedi bile. Sanırım tanımamıştı.

Hayat bana güzel diyorum bazen. Hayatımda her şey yolunda gidiyor. Eve geldiğimde benim anlayışlı karım mutfaktaydı. Romantik anları seven biri olduğunu biliyordum. Bu yüzden ona arkadan sarıldım. tıpkı metrobüste amcanın bana yaptığının bir benzeriydi bu. karım irkilerek “ne yapıosun be salak” diye bağırdı. Kocaman bir kahkaha attım ona. “günaydın” dedim sımsıcak bir gülümsemeyle. “senin bu saatde işte olman gerekmiyomu, genemi kovuldun allahın belası” diye bağırdı bana. Her şeyi yanlış anlamıştı. Patronumun iyi niyetinden tamamen habersizdi. “hayır hayatım sadece tatildeyim” dedim. Bana bir tokat patlattı. insan sevdiğine zarar vermek istermiş. Beni sevdiğini her zaman biliyordum. Biricik karımdı o benim. Gülümseyerek oturma odasına geçtim.

Edit: up up up