site kapısını. elektronik bişi.

otobüsteyim işte düşüne düşüne gidiyoz. dolu değil ama her koltukta var biri. neyse durduk bi durakta millet akın akın geliyor, en önde de makyaj manyağı pelinsunun teki. hep böyle yaparım, her seferinde. ilk başta çantayı yan koltuğa koyar otobüs dolunca da kucağa. tabi zaten doluydu. o sıra koridora bakarken çantayı çekiştiriyorum, bizim pelinsuda gözüme baka baka yanımdan geçip gidiyor. tam aldığım sırada. koltuğun boş olduğunu görüyor bir de.

sonra iniyorum. inerken görüyorum tabi, egosu eyfelden büyük bağyan ayakta gitmiş. aynı yere yürüyoruz. bu benden önce kapıya varıyor -kapı kartla açılır- ve dönüp arkaya bakıyor açacak biri var mı die. ben de hafif bi omuz darbesi yardımıyla bu salağa kapıyı açmış oluyorum.

hayır, iyi çocuklarız hepimiz. otursan ne olacak yicez mi amk? neden bana iğrenç bi bakış atarak bütün yol zütten yemiş gibi ayakta duruyon? belki de yemişsindir, bilmiyorum. ama ben iyi biriyim, tacizci değil