Bilmem kaç 365 günü devirmişiz, bilmem kaç sene geçmiş üstünden. Yeşil gözleri aklımdan çıkmamış, saçı, mimikleri, parmakları, o güzel gamzesi.

Bir insanın aklından herhangi bir şeyi atması ne kadar uzun sürebilir, 3 sene 5 sene... acaba üstünden 10 yıl geçse de o hala aklımın bir köşesinde kalacak mı? Neyse gözleri yeşil bir kadın ağladım üstünde. Gözleri ormanmışçasına güzeldi boyu kısaydı ama yakışırdı yanıma yakışmasa da önemli değildi seviyordum çünkü. Bazen diyorum dikileyim karşısına ne olabilir ki en fazla, küfür mü eder, tokat mı atar, bağırır çağırır mı? En yüksek ihtimalle özledim diyerek sarılabilir mesela, fena da olmaz hani o sarılınca çok mutlu hissederdim ben, şimdilerde hissetmiyorum. Balım derdi, canım derdi. Cananım derdim yarenim derdim. Yarenim gel.

Yarenimin gelmeyeceğini bile bile ona şiirler yazıyorum, yazılar yazıyorum. Onun en sevdiği yemekleri yapıp tek başıma yiyorum, hazırlıksız yakalanmayayım diye en sevdiği 2-3 çikolatayı bile buzdolabının en üst köşelerinde saklıyorum, gelir de belki beraber yeriz diye lisede ki gibi. Neyse belki okuyorsundur bunu, ne de olsa biliyordun buraya yazdığımı. Uykuya direnen göz kapaklarından öperim canım.

Sabahına mesajınla uyanmak dileğiyle.