Yeniden bilincim yerine geldiğinde bu seferde yataktaydım. Heryerim gerilmişti hala kalbim korkudan küt küt atıyordu. Saate baktım saat Sabah 12 ydi. Günlerden cumartesini gösteriyordu telefon. Ancak hala şüphe ediyordum gerçekten uyanıkmıyım diye. Yataktan kalktım heryer aydınlık olduğu için sorunsuz bir şekilde odamın kapısı açtım salona doğru yürüdüm. Annem televizyon izliyordu. O kadar şüpheleniyordumki ,ses çıkarmadan bir süre annemi izledim. Beni gördü gülümseyerek Günaydın. dedi.
O an içimden ohh çok şükür dedim. Gerçekten uyanmıştım elimi yüzümü yıkayıp bi kahvaltı yaptım vs. Annemlede bir süre konuştuktan sonra Şeylayı aradım buluşalım falan diye. Tamam deyince giyinip evden çıktım. Sürekli kendimi garip hissediyordum beyler o sıralar sanki insanlar bir farklıydı sanki herşeyi ben kurup ben oynuyormuşum gibi geliyordu kafamda. Tabi ki o rüyalar hariç. Dışarıya çıktığımda yine dıbına koyduğumun sokağı bomboştu. Sokağa çıkma yasağı varda tek ben ve arkadaşlarım, ailemmi habersiz dıbına koyim . Diye söyleniyordum kendi kendime.