Caferin ynaından ayrıldıktan sonra , Şeyla nın okuluna doğru yola koyuldum. Bi yandan da kafamda sürekli düşünyordum. Ulan acaba nekadar bana düşer , gerçekmi bu anlattıkları, dıbına koyim kurtulucakmıyım bu hayattan yoksa. Abi çocuk tefeci falan dedi nekadar aldığınıda söylemedi başıma bi bela gelmesin. gibtir et dıbına koyim herşey olacağına varır olmadı macera olur.. Diye sayıklarken Şeyla nın okulunun önüne gelmiştim. Bu arada beyler Şeyla dan bahsetmedim. Kumral uzun saçlı beyaztenli, kahverengi gözlü güzel kategorisinde sayılabilicek bi kızdı. Onu çok seviyodum çünkü 3 yıldır çıkmamıza rağmen ne başka bir erkeğe yanaşabildi nede para pul onun için önemliydi. Bir bahar ayında tanışmıştım ben şeylayla ilk görüşte aşık olunduğunuda işte ozaman anladım. 1 ay konuşamamıştım ozamanalr aynı okuldaydık. En sonunda dayanamamış, iki üç kuruş harçlığımı biriktirerek bi gümüş kolye alıp hediye etmiştim bu sayedede çıkma teklifi edebilmiştim. Şimdi düşününce mantıksız geliyor aslında seninle sadece selamı sabahı olan bir kıza böyle teklif etmek kabule tmese boşuna giderdi okadar para . Herneyse çok sevdik birbirimizi kimseyi onu sevdiğim gibi sevemedim , kimseye onu dokunduğum gibi dokunamayıp özleyemedim. Zaten ... Şimdi sadece gözyaşımı hediye edebiliyorum ona . Oda toprağına damlasada onada deyiyor biliyorum. Beni hissediyor.