insanlığın sadistlikle mazoşistlik arasında gidip geldiğini farkettim.
Eskiden acı çekmeye alışmıştım, nefret ediyordum ama alışmıştım bir şekilde işte.

Amlılar için acı çekmek, taktan arkadaşlar uğruna üzülmek monoton hayatımın bir parçası olmuştu.
Ve işin tuhaf tarafı çevremi sil baştan yenilesemde yine uğruna acı çekeceğim birilerini bulabiliyordum.

Şimdiyse sanırım sadistim.
Kendimden tiksindiğim zamanlarım oluyor, amlıları üzmek, bazı gibko arkadaşlarımı giblemeyerek cezalandırmaktan tiksindiğim bir haz duyuyorum.Bir zamanlar platonik olduğum amlının bana zevk için gösterip vermemesinden olsa gerek tüm amlılara bu hissi yaşatmak istiyorum.

içimde bir şeylerin öldüğünü, başka şeylerin ise yavaş yavaş larvasından çıkan tırtıl gibi doğduğunu hissediyorum