Bilen bilir bazen kavganın en kötü yanı haklı olduğun halde sırf özlediğin için onsuz yapamadığın için özür dilemektir. Ben artık bunu yapmak istemiyordum artık yazmamak aramamak istiyordum. Lisedeyken Facebook'ta rap sayfasında tanıştığım bir kız vardı o beni yıllar boyunca istanula gelmemi beklemişti sorsam hala bekliyordur belki de öyle bi kızdı. O da güzeldi Leyla'ya benziyordu. Daha uzun boyluydu. Onunla görüşürsem belki Leyla'dan ayrılabilirim diye düşündüm yaptığımız bi kavgada gene ayrılmıştık o zaman buna yazdım ben buluştuk eve gelmişti hatta öpüştük. Ama ertesi gün Leyla öyle bir ağladı öyle bir yalvardı ki dayanamadım affettim tekrar barıştık e ben de diğer kıza yol verdim hemen. Diğer kız bunu kendine yediremedi gereksiz ayrıntıya girmiyorum Leyla'ya her şeyi anlattı bu kız. Ve tabi terkedildiniz. Bizim inandığımız ilişkiyi ayakta tutan 3 şey vardı. Sevgi saygı güven. Saygı yoktu ama sarsılmaz ve eşi benzeri olmayan bir sevgimiz ve güvenimiz vardı. Onu da orda kaybettik be. Çok kötüydü her şey kabus gibi. Eve gelip bana aldığı oyuncakları ağlayarak topladı. Bana da not bırakmıştı. Olarak mahcup oldum ki be sözlük. Bir özür bile dileyemedim. Yüzüne bile bakamadım. Yıkılmıştım tam anlamıyla. Paramparçaydım saatlerce yürür saatlerce ağlardım her gün kilometlerce yürürdüm onunla yürüdüğüm kaldırımlarda yürürdüm sokaklar sanki yüzüme tükürürlerdi benim. Yıkılmış bir şekilde geçen bir haftam öyleydi sonra o beni aradı.