ertesi sabah uyandığımda umursamıyor gibi görünsem de aslında akşamı düşünüyordum. nasıl bir kadındı, bu pekekentle nasıl tanışmıştı herşeyi merak ediyordum. aslında bu merakımdan benim bile haberim yoktu.

babama uzaklaştırma aldığımı söylememiştim. zaten şu anda am hayali kuran bir adama ne söyleseniz düşünmez. "o ne o da mı gibiliyor" diye tepki bile verebilir. o yüzden ona hiç bu konuyu açmadım. öğlen bir gibi sude kapıyı çaldı. girebilir miyim, diye sordu. içeri davet ettim. yine odama geçtik. o günü konuşmak isteyip istememekle kararsız kalmış gibiydi. ardından konuşmaya başladı.
-kesin düşünmüşsündür neden bakireliğimin gitmediğini?
+hayır düşünmedim, diye yalan söyledi.
-bence yalan söylüyorsun.
+evet yalan söylüyorum, (bu kadar yalan söyleyebiliyordum)
-aramızda kalacaksa söylerim.
+mecbur aramızda kalır. zaten konuştuğum biri yok.
yutkundu, ardından kendini toparlamaya başladı.

- abim bana zorla.. diyip ağlamaya başladı. bunu bana son zamanlarda yaşadıklarımı yaşamadan önce söylese gözlerim dolardı büyük ihtimalle. onu teselli etmek için güzel sözler arardım. ama şimdi yapamıyordum. sadece basit bir "ağlama" sözü çıktı ağzımdan. omzuma dayadı kafasını. ağladıkça ağladı. ağlamaları hıçkırığa dönüştü. üzülüyordum ona, bakireliği zorla öz abisi tarafından alınmıştu. bu bir yana bakire olmadığını söylediği kişi de ona zorla sahip olmuştu. tecavüz için doğmuş gibiydi. o zaman böyle düşünmüştüm ama şimdi düşününce bu cümleyi kendime küfrediyorum. tecavüz için doğmak. tanrı bunun neresinde?