Yol bitmek bitmiyordu beyler. iki arka koltukta sevdiğim aşık olduğum kız oturuyor tek kelime konuşamıyordum. Dahası kız beni sevgilimden ayırdığını düşünüyordu. O zaman hissettiklerim kadar masum duygular bir daha hissedemedim, bu da çok acıdır.

Yol bitti geldik okula, herkesi ailesi karşılamaya gelmişti, akşam olması sebebiyle neredeyse herkesin ailesi gelmişti. Bizimkiler ortada yoklardı, pek umursamadım çünkü babam öyle şeylere önem veren biri olmadı hiçbir zaman. Taktım çantayı sırtıma eve doğru yola koyuldum. Dertleşecek kimse yok, kime anlatsam ne yapsam bilemiyordum. Daha önce bahsettiğim iki arkadaşım Ali ve Çağdaş'a mesaj atsam sms yok diye geri dönmeyecek adamlardı. Arasam sınırlı kontörümle ne kadar anlatabilirdim.

Ertesi gün okula istemeyerek de olsa gitmek üzere yola çıktım. Ben Ebruyu istemesem görmezdim ama Nesrin ne yapacaktı, aynı sınıftalardı. Olay çıkacak diye korkarak da olsa Nesrinlerin sınıfının önünde bir süre bekledim. Nesrin gelmemişti. Bir anda içim ürperdi beyler. Kız olayı büyütüp okulu falan değiştirmeye kalkar mı acaba gibi duygulara kapıldım.

Merak ettim gelmedin bugün okula nasılsın diye bir mesaj attım. Çok geçmeden, baya yorgun olduğunu herhangi bir sorun olmadığını yarın geleceğini söyledi. Halen konuşmak isteyip istemediğini sorduğumda şaşırtıcı bir cevap almıştım bu sefer. Konuşabiliriz tabi, Ebrunun ve diğerlerinin de arkadaşlıklarını öğrenmiş oldum kendileri bilirler şeklinde bir mesajla karşılık verdi... her şey bir anda nasıl böyle düzelmiş gibiydi