beyler okulda olduğum için çok yazamıyorum telefondan da anca bu kadar oluyor. Aksam, partlar daha seri gelecek. Devam edelim...

Nesrin'i o gün çok üzgün gördüğümü ve buna bir çare bulmak istediğimi söyledim. Annesi, Nesrin'in bir türlü abisinin kaybının etkisinden kurtulamadığını, onun için çok üzüldüklerini, abisini geri getiremeyeceklerini anlatmaya çalıştıklarını söyledi. Yapacak bir şey yok gibi konuşuyordu. Nesrin'in anne ve babası yaşça benim ve çevremdeki yaşıtlarımın ailelerine göre daha büyüklerdi. Abisi ile Nesrin arasında yaklaşık 10 yaş olduğunu düşünürsek bu normaldi.
Gidenin geri gelmediğini belki de kolyenin kaybolmasının iyi olduğunu ve en azından belki de her an Nesrin'in abisini hatırlamayacağını söyledi. Bu şekilde unutulacağına inanıyor gibiydi.

Nesrinin çok üzüldüğünü ve bir planım olduğunu söyledim. Annesi şüphelenmiş gibiydi. Daha önce hiç görmediği ve duymadığı biriydim. Nesrin benden bahsetmiş olamazdı. Neden bu kadar ısrar ettiğimi imalı bir biçimde sordu. Bir an çekindim, ısrar değil ama mutlu olur diye düşündüm ben de çok üzüldüm demekle yetindim. Ben çaktırmak istemesem de kızına karşı hislerim olduğunu anlamıştı sanki. Ne yapmak istiyorsun dedi. Abisinin bilgilerini istedim. Bilirsiniz beyler asker künyesi üzerinde yazan bilgiler. Onun için yenisini yaptıracağımı ama bunun aramızda kalmasını rica ettim, yoksa bir anlamı olmazdı. Annesi istediğim bilgileri verdi. Samimi bir şekilde vedalaştık ve evden ayrıldım.

Saat ilerlemişti, kolyeyi yaptıracağım yere gidersem eve geç kalabilirdim. Bu arada Ebrudan bikaç mesaj daha gelmişti. Dinlenmek için uyuduğumu biraz daha iyi olduğumu söyleyerek geçiştirdim. Okul çıkış vaktini bekledikten sonra eve döndüm yarın da gitmeyecektim okula kolyenin yenisini bir an önce yaptırmam lazımdı...