Nisan ayının 12'siydi hiç unutmam. Annemle tartıştım ama öyle böyle değil bana bir daha yaptığım yemekler sana zehir olsun demişti. Haliyle gözyaşlarıma hakim olamayarak çıktım evden ve gözüm hiçbirşey görmedi sadece alkol içmek istedim. Aldım elime 50 lik istanblue, geçtim sessiz bi parka hafiften Duman'dan rüyanda görsen inanma çalıyı derken saçı 3 numara kolunda dövmeli bi arakadaş geldi oturdu yanıma. Kardeşim nedir senin diye sordu bana. Bi an olayı anlatmak istemedim ve böyle kaderi ta anasını diliyim diyerek fırllattım şişeyi. Bi anda çocuğun yüzü değişti sinirlendi boşver dedi. Ne boşveri kaderimi gibiyim kaderimiii diye haykırırken suratıma yediğim o muşta darbesini hatırlıyorum en son.. Sonradan öğrendim ki çocuğun annesinin ismi kadermiş amk. Böyle hayatın kaderini gibiyim...