O gece doğruca kalktım. Uzun bir süre öylece oturup evin karanlığını izlemeye koyuldum, ta ki uyanık olduğumun farkına varıncaya kadar. Sonra korku geldi, şu göğsünü daraltan ardından da boğazına doğru harekete geçen his. Evimde gözlerim fal taşı gibi açık bir şekilde yalnızdım ve sebepsiz yere korkuyordum. Aşağı katta kırılma ya da sızdıran bir borunun hayali sesleri gibi sahte işaretler duymadım. Korkmam için hiçbir bahanem yoktu ama korkuyordum.

Çok fazla düşünmeden kalktım ve pencereye doğru yöneldim. Bunu neden yaptığımı bilmiyordum. Perdeyi gizlice bakabilecek şekilde araladım ve ay ışığının aydınlattığı arka bahçemi gözetlemeye başladım.

Yataktan hiç çıkmamalıydım.