Dengem ha bozuldu ha bozulacak. Kurtulacağım için herhalde bu kadar heyecanlanıyorum. Kalbim patlayacak sanki. Çok farklı bir duygu bu seni sevmekten bile farklı bir şey. Titriyor her yanım. Kokun geliyor burnuma. Gözlerimi kapattım, kollarım seni kucaklayabileceğim kadar açık. insan sesleri yükseliyor aşağıdan. Yapma, etme, yazık çocuğum in oradan falan filan. Zırvalıyorlar boş boş. Bu kadar beni düşünen insan var mı hayatım da. Bakıyorum, yok. Herkes vicdanını düşünüyor. Yapma diyerek rahatlatıyorlar içlerini. Aldırış etmiyorum. Kulaklarımı tıkıyorum bütün seslere, bütün seslere sağırım artık. Yalnız senin ‘’olmuyor ne yapalım.’’ Sözün çınlıyor beynim de. Olmuyorsa birde böyle deneyelim.
Cesedimi kimse tanımayacak. Sana koşacağım, ellerini tutacağım, kokunu içime çekeceğim hiçbir yerim kalmayacak ve senin artık benim gibi bir sevenin olmayacak. Ne bana bakabileceğin yüzüm olacak, nede dokunabileceğin tenim. Artık istesen de gelemezsin.
Bir adım attım ileriye. Vuran havanın şiddeti arttıkça daha da çok kokunu doldurdu ciğerlerime. Meğer kuş kadar hafifmiş bedenim salına salına çığlıkların içine, tamunun ortasına düşüyorum.
Ben öldüm ama sen kaybettin.