ben şu hep gördüğünüz ve alıştığınız, anne ve nenelerinizin elişi çantası olarak kullandığı, ortaokulların ilk gün sadece defter zütürüyorum diye alıp defter koyduğu, içinde envai çeşit şey bulundurabilen, küçük gibi, yokmuş gibi görünse de aslında kocaman bir yüreği olan o poşetim. Şimdiye kadar hep içinizde olsam da beni sanki soluduğunuz hava gibi, aslında olmadan yaşayamaz ama hiç dile getirmediğiniz bir nesne olarak kullandınız. Buna bir son deme kararı aldım ve tüm poşet kardeşlerimi buraya çağırıyorum. Ey kardeşlerim gelin birlesip yanarak intihar edelim. Bakalım o unuttuğunuz hava, poşetler yanınca nasıl da bulanıyor. Ya bizi hor kullanmayın ya da ölün. Herkes gücümüzü bilecek, takdir edecek!