Aramızda heran her şey olabilirdi hissediyordum kız zaten sevişmeye dünden hazır. O düşüncem yeniden aklıma geldi, seveceğim kıza ihanet etme yoksa ağlaya ağlaya gibebilirdim orada. Öyle bir romantik ortam vardı. Neyse sonra ben soğuk davrandım. Çek şu elini gibisinden. Çekmedi ben çektim. Sonra arkama bakmadan sanki arkada da ajda babannenin yakar geçerim şarkısı çalar gibi bir havayla bastım bana arkadan bağırıyor tabi yontulmamış odun. Aslında odun diyebilirdi. Ama kendince beni o yontacaktı ya öyle dedi. Ee tabi bizim çift taşaklılar etrafımı sardı ne oldu falan diye. istersem binlik yapabilirdim ama diyorum ya yumuşamıştım kalbim olmadı yapamadım. Bir şey yok falan. Dedim geçiştirdim.

Eee kalp ısınması falan ne oluyor lan diyorum kendi kendime. Kalbi delik( amı değil )kız ne olcak. Tabi daha adını bilmiyorum. Zira söz vermiştim. Öff işte o aralar çıkmazdaydım. Halim yamandı anlayacağınız.

Kitabı açtım. Akşam okuyacağım. Baktım kapağın arkasında bir not. "Derdi olan ne eylesin" bu ifade cariyeyle Yavuz Sultan Selim arasında geçen diyaloğu başlatan cümleydi. Ben de o padişah gibi notun arkasına yazdım "Hiç korkmasın söylesin" bir de şunu ekledim. "Aynı derdi dertlenen neylesin" o gün kitabı bitirdim zira merak ediyordum ne cevap verecek diye. Yine gül yaptım falan filan. Kitaptan anladıklarımı falan yazdım. Edebiyatımda iyidir yani. Bu sefer kız yürüye yürüye okurken dükkandan uzaklaştığının farkında değildi. Karşısına geçtim görmedi beni. Aldım kağıdı bana kükredi "ne yapıyorsunuz bayım falan" tabii o zamanlar küfür daha icat edilmemiş. Koştum dükkanın önüne istiyorsan burdayım. Baya kovalanmaç oynadık. Yeşilçam filmi çekilir o kadar. Kız kendine geldi yine bir kızarmalar falan. Beraber dükkanı açtık. Ama kız yeniden mesafesini almıştı. Yeni bir kitap almıştım. Yine önerilerinden şakayla karışık söylemiştim de "Bu kitaplardaki notlar ücrete tabii mi?" Diye. Kitap okununca ödeniyor demişti. Kız bu sefer çok mutluydu. Beyzayı unutmuştum. Gönlüm resmen huurydu.