Part 22

ikinci sınıfın ilk günleri geçip giderken Sema benden iyice uzaklaşmaya başlamıştı. Sorularıma cevap vermiyor, söylediğim hiç birşeyi dinlemiyordu. Uzatmamaya ve kafama takmamaya çalışsamda buna sebep olan neydi? Gerçekten bilemiyordum. Gitar çalıp okulda şarkılar söylemem onu epeyce rahatsız etmişti tahmin ettiğim buydu. Ama ben kimseye bakmıyordumki. Farkında olmadan beni çok üzüyor, yapmaması gereken davranışlar sergiliyordu.

Sema normalde düzgün giyinen bir kızdı beyler. Okul eteği falan normal seviyelerdeydi. Fakat benim gitar mevzularından sonra bu durum değişmeye başladı. Etek yukarı çıkmış biraz. Ben bunu farkedince küplere bindim. Yalnız konuşmak için yanıma çağırdım. Artık bu şekilde davranmaması ve eteği eski boyuna getirmesi için ne kadar çabalasamda beni hiç takmadı. Sorunun en olduğunu sorduğumda ise hiçbirşey söylemedi. Arkasını döndü kantine gitti. Bütün arkadaşlarımız ordaydı. Ben artık sinirden deliye dönmüş vaziyetteydim. Kantine geri döndüğümde benim üzüntülü ve sinirli olmamı hiç takmamış olacakki inadıma rahat rahat oturuyor yüzüme bile bakmıyordu. Neyin intikamıydı bu? Gitar çalıp şarkı söylemenin mi? Bu kadar olmazdı. Yanına yaklaştım o oturuyor ve ben ayaktaydım. Seslendim kafasını çevirip bana baktı, el işareti yaparak:

‘Sema, görmüyor musun eteğinin boyunu! Kantin epey kalabalık! Neden böyle yapıyorsun?!

Kafasını çevirdi, hiç takmadı, etrafındakilerle konuşmaya devam etti. Artık patlamıştım. Kontrolümü kaybettim:

‘Ya baksana şu hale bana bak beni neden takmıyorsun!!!’ diyerek bas bas bağırdım.

Hiç beklemeden arkamı dönüp hızlı bi şekilde okuldan çıktım. Çok sinirlenmiştim. Aşırı derecede yoğun yaşamıştım o asabilik duygusunu. Günlerdik içimde biriken anlamsız hareketlerinin ve tavırlarının son raddesiydi bu olay. Bir saat sahilde dolaştıktan sonra okula geri döndüm. Tavırlar aynıydı. Yüzüme bile bakmıyordu. Tekrardan yanına gittim:

‘Sana bağırdığım için özür dilerim ama bu durum hoşuma gitmiyor. Lütfen bu durumu düzelt ve bana artık o şekilde davranma, üzülüyorum…’ dedim sakin bir sesle. Bana döndü:

‘Sen naptığının farkında mısın? Bana herkesin içinde bas bas bağırdın! Bide gelmiş özür diliyosun. Konuşmak istemiyorum!’
Çok sinirliydi. Canımın parçası, sevdiğim kız… Neden bu hale gelmişti? Neden bu şekilde davranıyordu? Bunu hakedicek hiç bir şey yapmamıştım ben oysaki. içten içe meselenin gitar çalıp şarkı söylemem olduğunu düşünsemde gelip açık açık bunu bana söylemedikçe müziğimi yapmaya devam edeceğime kendi kendime yemin ettim. Beraber olup insanlara karşı güzel tarafımızı göstermektense neydi bu tavırlar tripler? Kavganın adamı değildim hiçbir zaman. Fakat belliki daha çok sinir krizleri geçirecektim…

Okulun ikinci haftası başladığında bir anda bölümümün değiştirildiğini öğrendim. Ailem bu duruma daha fazla sessiz kalamamış ve geleceğim adına en doğru kararı vereceklerini düşünmüş olacaklarki benden habersiz bölümümü değiştirmişlerdi…

Dünya başıma yıkıldı desem yeridir. Neler oluyordu böyle? ikinci sınıfın henüz başı neden bunları yaşıyordum? ilk sene herşey istediğim gibi giderken bir anda neden herşey tersine dönmeye başlamıştı? Sema bir yandan bu olaylar bir yandan. Neden bunları yaşıyordum? Babanemin hastalığı maddi durumumuzun kötü bir halde olması zaten iyi olan bir çok şeyi ortadan kaldırmıştı. Neden herşey tamamiyle olumsuz yönde ilerlemeye başlamıştı? Şüphesiz ikinci sınıfın tek iyi yanı müzik ve Serdar kardeşimdi şimdiye kadar… Belkide ilerleyen günlerdeki iki kadim dostum bunlar olacaktı kimbilebilir?

Bölüm değişikliği haberini alır almaz okulu terkettim. Dehşet derecede sinirliydim. Semayla olan olaylardan sonra sinirim epey katlanmıştı. O hışımla eve vardım. Herkes evdeydi. Kapıyı vurarak içeri girdim:

‘Siz naptığınızı zannediyorsunuz? Neden bana saygı göstermiyorsunuz? Kararlarımı aldıktan sonra hedeflerimi koyduktan sonra neden benden habersiz benim yerime kararlar alıyorsunuz!!!’

Babam net bir ses tonuyla konuştu:

‘Asıl sen ne yaptığının farkında değilsin. Yeteneklerinin farkında değilsin! Arkadaşlarının uğruna geleceğinle oynuyorsun! Buna daha fazla seyirci kalamazdık! Kır dizini otur! Arkadaşların yüzünden değiştirdiğin hedeflerine geri dön!’

Ailem çok netti. Fakat bende çok nettim. Kararlıydım. inada bindirmişlerdi beni. Aldığım karar yanlış bile olsa bu kararı ben almıştım ve sonuçlarına katlanırdım. Gece olana kadar odamdan çıkmadım. Gece oldu herkes odasına çekildi. Herkesin uyuduğundan emin olduktan sonra çantama eşyalarımı doldurdum. Evet evden kaçıcaktım! Kararım kesindi, evden kaçıp gidicektim!

…..