En azından ona bu küçük mutluluğu bana yaşattığı için teşekkür ederdim sonra da veda ederdik böylesine de razıydım.. En azından o içimdekileri bilince rahatlayacaktım.. kalbimi kimseye açmadığım gibi açacaktım ona.. Cesaretimi topladım konuştum.. Onun bana söylediği şey ise sevgilisi olduğuydu..
O an dondum kaldım beyler bir insan daha fazla nasıl aşık olabilirdi? Ve her şey daha kötü nasıl gidebilirdi.. anlam veremedim hiç böyle düşünmemiştim hayallerimde..
Kardeşimle de konuştum, ona da bahsetmiştim bu harika kızdan.. O da beni avutmak için üzülme sana kız mı yok falan dedi.. Bana kız vardı da böyle bir şey nasıl söylenebilirdi, onda hissettiklerimi nasıl hissederdim başkasında? Öyle bir söylenmiş sözdü ki bu sanki birini özlediğinde başkasına sarılmak aynı özlemi giderecekmiş gibi..
Düşündüm.. bol bol düşünme zamanım oldu.. yemek ve uyku vaktimi de bu iş için ayırdım çünkü ne gözüme uyku giriyor ne de boğazımdan bir lokma geçiyordu..
Neden olmadı diye kendimi yedim.. gerçekten neden olmadı ki? Çok şey mi istedim? sadece bir kez sarılmak.. Niye öylece kestirip attı? Bu hayatın bir ironisiydi resmen.. hem onu bana gönderdi hem de beni mutsuz etti.. onunla olmama izin vermedi..
O güzel kızdan, gülümsemesinden, tatlı bakışlarından hayat boyu uzak kalacaktım belki.. ben de düşündüm tekrar.. öylece düşündüm zaten ne bedenim ne ruhum başka bir şeye izin vermedi..
Ne yapılabilirdi ki bu durumda?
ona dökemediğim içimi, onun okumayacağını bile bile bu sözlük sayfalarına döktüm..
Biraz uzun oldu kusura bakmayın.

Ama yine olmadı işte, gülmek, mutlu olmak haram bana..