Geçenlerde bir ilkokulun önünden geçiyorum. Bahçede 8-9 yaşlarında ilkokullu çocuklar var. Tek kale maç yapıyorlar. Yavaşladım. izlemeye başladım. Kendi aralarında bir serbest vuruş vermişler birisi onu kullanıyor. Topun arkasına geçti vuracak çocuk. izlemeye devam ediyorum. Tam vuracak başka bir çocuk kurnazlık, trol karışımı bir hareketle topun üzerine atladı. Ayağını koyup vurmasını engelliyor. Sonra ben merak ettim tabi. Ne tepki verecekler. Arkasından bir arkadaşı geldi. iktirdi onu. Dedim kavga mı çıkıyor acaba. Sonra iktirilen çocuk güldü. Diğeri eliyle ona sarıldı. Şakalaşıp gülüyorlar. Diğerleri de bekliyor. Sonra vurdu topun arkasındaki maç devam etti. Yola devam etmeye başladım.

ilerledim derken başka bir erkek çocuk grubu yine top oynuyor. Bu sefer bir çocuğun ayağında top, abandı. Önünde defans yapmaya çalışan çocuğa geldi. Kendi gücüyle sert vurmuştu. Top kendisine çarpan çocuk güldü felan. Yine şakalaşmalar.

Yüzümde bir tebessüm oluştu. Kendi çocukluğum aklıma geldi. Ne günlerdi... Çocukken başkaydık dedim. Çocuklar islam inancında "sabi" olarak geçer akıl-bali olasıya kadar. Yani günahsız. Masum.

Gerçekten düşününce çocukları, çok masum ve saf olduklarını, yaptıkları hareketlerde kötü ve art niyetin olmadığını, bir şeylere takılıp kalmadıklarını, kinlenmediklerini gördüm.

inanın panpalar, çocukları her gün biraz daha fazla sevmeye başladım. Kokuşmuş insan güruhunu gördükçe biraz daha fazla sevmeye başladım.

Bir çocuğun başını okşayın, ona şakalar yapın, onunla çocuklaşın. inanın kendinizi mutlu hissedersiniz. En azından kendimi onların yanında mutlu hissediyorum çocuklaşırken. Biliyorum ki bana kötü düşünceler beslemez, biliyorum ki arkamdan kuyumu kazmak istemez. Olsa olsa korkar benden. Eğer severse o korkuyu da atar bana güvenir. Sonra ver elini tatlı küçük arkadaşlıklara.

Çocuklar saftır. Onları üzmeyin. Sevin...