ben makara kukara yapıp düşündüğü veya üzüldüğü şeyi belli etmeyen bi insanım. hiç birinden kurtulamayıp kafayı yiyicek gibi olsam bile ağzımı açmam. bu sıralarda can sıkıntısına sınıftakilere daha çok takılmaya başladım, oturup 2 kelime etmediğim insanla bütün öğlen veya okuldan sonra takılır sohbet eder oldum. leylayla okul çıkışları bile bi araya gelmiyoduk artık, bırak tatil günlerini sadece sabahları fırsat olursa görüyodum yüzünü. arkadaşlarla akşam buluşup bira yapardık mahallede yada evde boş boş oturur sabahlara kadar tv izlerdim. her birinin tek anlamı kendime bu durumu gerçekten sıkıntı yapmıştım. ilk nerden aklıma girdi bilmiyorum ama beni artık sevmediğini ciddi ciddi düşünmeye başlamıştım. sınıftan sürekli konuştuğum ilgilendiğim bi kız vardı adı selin.
seline hiç kötü gözle bakmamıştım, benimle ilgilenip adeta üstüme düşüyodu, sınav tarihlerini notlarını bana mesajla atıyodu. hatta sabahları günaydın mesajımı bile ekgib etmemeye başlamıştı. leyladan göremediğim ilgiyi yıllarca burnumun dibinde olan birinden bi anda görmek çok hoşuma gitmişti.