her neyse işte gün geldiğinde giyindim leş gibi kokmamak adına parfümü sıktım çıktım evden yürüdüm yavaş yavaş çağırdığı yere. bizim buralarda sakin güzel yemyeşil bi park vardı orada buluşacaktık. park güzeldi de küfür etmekten bunları düşünecek pek vaktim olmadı. serhat belamı gibtin ne gerek vardı şimdi bunlara mal diye söylenerek vardım leylaya. soğukça bi naber deyip çöktüm yanına, içimden bunun geldiğine bile şükretmeliydi aslında. böyle şeyler beni fazlasıyla kasıyo ve üzüyo.
+iyi işte seni gördüğüme çok sevindim hiç gelmeyeceksin diye korkmuştum
-hee neyse konuya geçelim mi
böyle ansızın soğuk cevap verince leylanın ifadesi değişmişti. vardı böyle aptallıkları pek takılmadım.
+bana bi şans daha ver seni seviyorum ve sana her zaman doğruyu söyleyeceğime söz veriyorum biz olalım bana yeter.
-bu kadar kolay olabiliyo mu sence?
ne kadar aptalca bişey söylemişim amk affet yada affetme işte ne diye edebiyat parçalıyosun ki. aslında affetmek içimden gelmiyodu ama biraz bende özlemiş gibiydim. vicdan mı desem mallık mı desem ağır bastı ve herkes ikinci bi şansı hak eder dedim kendime.