hiç sevmediğim bir adamın çok sevdiğim bir lafı geldi aklıma "şükretmek eşeklere mahsustur" diye, insan karşısına çıkan problemleri çözer, onlarla mücadele eder diyede devam ediyordu.
şimdi baktığımda bu adamın bu sözü beni geçmişte çok mu fazla etkiledi acaba diye düşünmeden edemiyorum, bu lafın derinliği içinde kendimi sıradan insanlardan daha farklı görüyordum, daha üst görüyordum. belki de şükür etmek lazım, tabi biçare insan olmadan, yani bence, misal kilis pazar meydanına roket atarlar "buna da şükür" demek hala manasız olmakla beraber evet. insan doğru an olduğunda "dilinde pelesenk olduğu için değil" gönülden geldiğinde şükür etmeli.