Molla efendi çantasından bir kitap çıkardı.
Bir ilim kitabı olsa gerek. Ammarın oğlunu serbest bırakacak tılsımları okuyordu sanırım.
O esnada birden nefesim kesildi. Neye uğradığımı şaşırdım. Birisi beni arkaya doğru çekti. Boğazimda baston gibi birşey vardı beni onunla çekiyordu. Beni geriye doğru atıp mollaya ilerledi. Bu ammardı. Hemde eskisi gibi insan suretinde.
Fakat o yorgun sesi ve şivesi yoktu. Bir canavar gibi ve gaddar ses tonuyla konuşmaya başladı:
"Kadir ! Evladın çok acı çekti elimde can verirken"
Ben yerde uzanmış yeni yeni nefes alıyordum.
Hoca ise her ne kadar tılsımlı sözleri okumaya devam etsede ammarın dediklerinden olumsuz etkileniyordu.
Ammar: Molla kadiiir, oğlun can verirken baba diye bağırdı. Sen ise onu kurtaramadın !
Molla efendinin gözlerinden yaş akıyor rengi kızarmaya başlıyordu.
Anladığım kadarıyla ammar cini mollaya ya dokunamıyor yada okuduğu tılsımlar nedeniyle yaklaşamıyordu. Bu yüzden onu pgibolojisini bozup okumasına engel olmak istiyordu.
Canavarımsı sesiyle devam etti.
Ammar: Diğer oğlunu neden yalnız bıraktın kadirr
Hocanın sesi titriyor ve yüzü terliyordu. Daha yüksek sesle okumaya devam ediyordu onu duymamak için.
Ammar: Karınıda yalnız bıraktın kadiir. Namusun oyuncağımız olacak !
Molla ağlayarak okumaya devam ediyor fakat gücü azalıyordu. Müdahele etmem lazımdı...