işimi bitirip hakanın yanına gittim.
Beni az uzağa zütürmek istedi kolumdan tutup.
"Nereye gidiyoruz ? Gel otobüsü kaçırmayalım" desemde ses yok. Ağaçların yoğun olduğu bir bölgeye doğru ilerlerken kulağıma hayvan iniltisi gibi sesler gelmeye başladı.
Biz hakanla yürürken aniden durdum. Gözlerim fal taşı gibi açıldı. Vücudumdaki tüm kan çekilmişti sanki. Hakanın ayakları tersti.
Bu hakan değildi. Adıyamana gidip tılsımı bozmadan işimi halledeceklerdi belkide.
Ama ne yapacağım konusunda kararsızdım.
Ben duraksayınca beni kolumdan tutup gideceğimiz yere öyle bir fırlattıki 10 metre uçtum belkide. Ağaçların arasında yere düşmüştüm.
Korkuyordum. Duyduğum sesler artık bana daha yakındı.
Başımı kaldırdığımda ise ikinci bir korkuyla karşılaştım.
Aylar önce falıma bakan yaşlı kadın diz çökmüş elinde bir kitap sallana sallana onu okuyordu. Ama korku içinde terleyerek...
Ve bir kazan var büyükçe. içinde 77 tane kafası olmayan insan. Ve boylari 1.50 civarında kara cinler görüyorum. Ellerinde zincirler. Bir tanesi heybetli. 2 metre var. Omuzunda kefene sarılı bir ceset taşıyor. Ve cesedi omuzlarından yere atıyor. Bu kefenin içindeki benim cesedimdi...