burnum kanamış gene.
yastığın yarısı kan bu sabah.
kan izine uzaktan bakınca 3 yapraklı bir yoncaya benziyor. Dikkatinizi cekerim, 4 değıl.
yine elbiselerimle ve ayakkabılarımla yatmışım üstelik.

dişim yine yerinde. ama burnumdan akan kanlar dudaklarımın üzerinde kurumuş. epeyce yıkadım bu sabah. zor çıktı izler.
başım ne kadar ağırıyor.
yine kahvaltılık birşey yok tabi.
belki ismail abi açmıştır dükkanı.
bakiim... ohoooo... saat 11 e geliyor... çarşaflı ve hiç konuşmayan karısı mahkum besleyen gardiyanlar gibi kumanyasını getirir birazdan.

madem yatmışım elbiselerimle, o zaman değiştirmenin anlamı da yok diye düşünerek çıktım evden.
ismail abiye ve gelmesi muhtemel çarşaflı ablaya hiç görünmeden döndüm köşeyi.
yollar cam kırıkları, plastik parçalarıyla dolu. belli ki çöp kamyonu sığmayınca sokağa, traş etmiş bir iki arabanın aynasını.
abilerden biri sinirli sinirli tekmeliyor kendi arabasının tamponunu "ananızıskiim ananızıskiim" diyerek.
ana caddeye çıktığımda trafik yine sıkışık.
eski otobüslerden biri gelmiş bugün, yine tıka basa. içeride nefes almak ne zordur şimdi.
bir kız dayamış başını titreyen cama. kimbilir kalbinde hangi çöp kamyonu dolaşıyor çarpa döke.
gene deprem olmuş uzakdoğuda biryerlerde. yıkık dökük evlerin fotosu gazetelerde.
ya kalsam ben de enkazda.
beni bulmak için uğraşır mı ekipler.
değer miyim buna acaba.
sesimi duyan var mııı diye bağırırlar mı tozlu deliklere.
ya cevap veremezsem. ya çimento veya moloz doluysa o an ağzım. yitip griler ve acılar içinde ölsem enkazın altında. cesedimi teşhis eden de olmaz ki benim.

yine geç kaldım bu sabah.
insanların benim bu halime alışması ve görmezden gelmesi ne acı.
fasulyeden takılmama izin vermeleri ne kötü.
üretemeyen ve tüketmesini beceremeyen biriyim ben.
yine kredi kartı borcu almış yürümüş. niye aldım ki o kondüsyon aletini. üstelik tam 4500 liraya.
dayanamadım ağladım yine.
gözlerimin yaşını silsem de nafile.
kapıdaki güvenlikçi abi selamımı almadı di mi.
sanırım öyle.