bu sabah yine ağlayarak uyandım.
rüyamda nasıl dara düştüysem artık...

evde yine kimse yoktu.
suyu atsam havaya geceden, sabaha kadar asılı kalacaktı havada demek ki.
yalnızlık o kadar mantolamış evi içten. gram neşe geçirmiyor dışarıdan.

dişim yine sallanıyor mu diye kontrol ettim.
diş ki, üst tarafta, en öndeki.
düşse ne yaparım tanrım?
param yok, sigorta hastanesinde 3 yıla 5 yıla gün verirler.
en kötü ihtimal ağlarım durmadan, ne yapacam başka.

çıktım evden, akşam yattığım tişörtün üstüne başka bir tişört daha geçirerek.
sokağın tam ortasında bir kedi cesedi.
kim bilir kim ezdi garibimi.
ya dişiyse, ya yavruları da varsa, ya emziriyorduysa.
yavruları sessizce ve kimsesizce ölecekler öyle değil mi.
tabii ki öyle.
dünyanın şaşmaz, kırılmaz, gecikmez adaleti bu.

önüme kocaman bir çınar yaprağı düştü ardından.
daha 3-4 ay önce umutla yeşeren güneşe kucak açmışken, şimdi ziftli, lağımlı asfalta yapışıverdi çaresizce.

karşı kaldırımda okula gitmek istemeyen bir çocuğu çekiştiriyor kadının biri.
karanlık ve disiplinli bir hapishaneye teslim edecek illa ki. kaçışı yok.
ya ödevini yapmadıysa, ya istenilen el işi kartonunu zütürmüyorsa şu an. ya unuttuysa bir önceden kendisinden isteneni annesine söylemeyi.

daha fazla yürüyemedim tabi.
çöktüm duvarın dibine.
içeride sahibi olmayan bir yorgancı.
girsem ya içeriye ben de.
sarılsam soğuk temiz yorgana, sonsuza kadar uyusam.

biri dokundu omzuma.
"evlat iyi misin" dedi.
"değilim amca" dedim. " hiç değilim."

ne yapsaydım peki,
dünyadaki tüm acıların milyonda biri bile beni öldürmeye yetiyorken, yok bir şeyim mi deseydim.