bu sabah neşeyle zıpladım yılların erittiği eşiğinden ismail abinin.
o bizim mahallenin bakkalıdır.
kutuların arasında hobbit gibi durur, ayağa kalkınca gandalf gibi devleşir ibine.
sanırsın ki zeus'un gayrimeşru evlatlarından biri.

kapının girişindeki çamaşır makinesine küçümsercesine atılan 10 kuruşlarla başlar mutluluğum.
onları denize ulaşan ırmaklar misali bakkala taşırım her sabah.
kakaolu top-kek alırım. belki bir de ice-tea limonlu. ne kadar bozuk para bulduğuma bağlı.

kedilerle konuşur, direklere dokunurum.
hiç para harcamam. yürüyerek gider, koşarak dönerim eve her gün.
otobüs camındaki kızlara aşık olur, olası babalarından veya abilerinden çekinirim. saygıda kusur etmem inanır mısınız.

fütursuzluk hastalığından muzdaribim.
yaklaşık 10 yıl falan oluyor.
ne doktorlar ne hocalar gördüm. hepsi karşımda uzaklara bakakalıp çözümsüzce başkalarına sevk ettiler. çok havalı adamın havasını söndürdüm bu uğurda. fasafisooottt diye söndü işimi biliyorum havaları.

ahahahahaha.
bir anda gelir çıldırma bana.
bir anda bağırırım neşeli bir şekilde.
artık hangi kelime girdiyse atmosferle burnumdan, o.
küfür olabiliiir, dua olabiliiiir, anlamsız bir nara olabiliiiir. hangisi denk gelirse.
hep bir anda.
sebepsiz yere.

çöpçünün yanından geçiyorum mesela bu sabah.
istikameeet nizamiyeeeeeğğğ diye bağırdım bir anda.
hem de kulağının tam dibinde.
elindeki kalın saplı süpürgeyi zütüme sokuyordu az daha.
yerler de ıslaktı, ilk köşeyi zor döndüm.
ne yapsaydım peki,
durup ağzımı burnumu dökmesini mi bekleseydim.