Gel zaman git zaman, tasindik ordan.

Baska bir eve tasindik.
O mahalleden tasindik.

Hayallerimizden, kucuklugumuzden, fakirligimizden, gururumuzdan tasindik.

Yeni hayatlar cizdik kendimize , renklendirmeyi unuttuk ama cizdik iste.

Hic komsum olmadi ondan sonra.
Kimse ali olmadi, kimse ali olsun istemedim. Aramizda bir sokak vardi ama hep kactim o mahalleden. Cunku bitliydim ben.. hepsi o . Butun sofatim buydu.

Belki de insanalrin hepsi bunu dusunuyordu ama birtek o soyluyordu.

Bazen yolda goruyor kafami ceviriyor selam bile vermiyordum.

Ali insanlarin ozetiydi, sadece bunu anlayabilecek kadar tanimiyordum insanlari.

Ali herkesdi, baklaldi, manavdi, sira arkadasimdiz universitede not isteyen kizdi, lisede mudur yardimcisiydi, ortaokulda bekciydi, evlenecegim adamdi, komsumdu..

Cunku herkes cikarciydi. Cunku herkes isini gorene kadar gulerdi.

Ben cocuktum anlamiyordum. Ben cocuktum kördum. Ali butun insanligin ozeti gibi duruyordu onumde. Ben gorememis ve hatta ona kizmistim.

Hayat kucuktu, insanlar cok daha kucuk cok daha acimasizdi.

Ben her seyi gec olsada ogrenmistim. Ama gercekleri gorunce midem oyle cok bulandi ki kimseyi sevemedim.
Yapmacik insanlarla olamadim.

Yalandan "kanka" lara eyvallah edemedim.

Ali herkesdi. Ben herkesle kucukken kustum, parmaklarimi birlestiremedim.

"Es pes kavgayi kes" diyemedim..

Belki ben ekgibtim, belki bendim cirkin olan, belki yanlis olan bendim..