Yeni bir sabaha daha uyandım. Yine boş sıradan geçeceğini biliyordum. Bugün kesinlikle alışverişe gitmem gerekiyordu, yoksa aç kalacaktım. Giyindim, çıktım. Kapıyı açtığımda yeni taşınanların kapısı açıktı. Biri çıktı ;

-Merhaba. Hoşgeldiniz

+Merhaba, Teşekkür ederiz 

Tam ayakkabımı giyecek iken, konuştuğum kişi ; 

- Hadi kızım, geç kalıyoruz diye seslendi 

Ben başımı kaldırdım ve onu gördüm, donup kaldım. Gözleri ela saçları kıvırcık, yaklaşık benim boylarım da bir kızdı. Tutuldum, ayakkabım elimden düştü. 

-Merhaba dedi ince sesiyle

Bir şey diyemedim, sesi de çok güzeldi. Ne oluyordu bana, neden donup kalmıştım. Anlam veremedim, kendimi toparladım.

+Me-merhaba diye kekeledim.

O gayet rahattı, ama ben onun kadar rahat değildim, ne olduğunu bilmiyordum, sadece o güzel gülen gözlerine takılı kalmıştım. Takılı kalmıştım ama neden ? Hayır tekrar birinden hoşlanamazdım, daha yeni yıkılmışken, daha acım taze iken yeni birinden hoşlanamazdım, bunu kendime yapamazdım. 

Daire 5. katta olduğu için asansör ile iniyordum, asansörü çağırdım, bu arada ise ayakkabılarımı bağlıyordum. Bir yandan ayakkabımı bağlıyor bir yandan ise göz ucumla ona bakıyordum. Sanırım şaşı olacaktım. Asansör geldi, bindim tam kapanacak iken o ince sesiyle seslendi

-Bekle 

Hemen elimi koydum, tekrar açıldı annesiyle beraber bindi. Benden biraz kısa olduğu için ben ona yukarıdan göz ucuyla bakıyordum. Bakmamaya çalışıyorum ama olmuyordu, sürekli gözüm o ela gözlerine kayıyordu. Gözleri çok güzeldi, ışıl ışıldı resmen bana bak diyordu. Aşağıya indik, ilk defa asansörden inmek istemedim.