iki yılı aşkın bir süre içten içe gizlice büyüttüm içimde bu hissi.
Çok sevdim.
Nasıldı biliyor musunuz, sanki gözünüz kapalı elleriniz kollariniz ayaklarınız bağlı emanet edebilirdiniz kendinizi ona.
O kadar saf, temiz, iyi kalpli, narin, kırılgan..
Çok sevdim be.
Ben kötüyüm dese bile bunu söyleyişindeki masumiyeti görürdünüz onda. Kötü olmadığını bilirdiniz.
Nasıl severdik, aynı hayalin içinde bigiblet sürerdik. Hiç aynı masaya oturmadan, hiç göz göze bakmaya kıyamadan severdik.
Sesini unutmamak için dualar ederek.Tek bir anı fotoğraf karesi gibi zihinde defalarca canlandirarak..
Nasil severdik be..
Okuldan o çıkmadan çıkmazdım, sırf yürüyüşündeki ahengi görebilmek için. Hayatı güzelleştirdiği anlara şahit olabilmek için. Otobüs durağında, kulaklıklar kulağında, elleri ceplerinde, başı önünde.Öylesine farklı.
Bekleyerek sevdik, uzaktan uzaktan hiç konuşmadan sevdik. Mesela ölümünden korkarak.Ya da ondan haber alamamaktan korkarak.
Mesela, aynı evin bahçesinde çocuklarımıza salıncak kurduk hayallerimizde, meyve yedik, oyun oynadık, aile olduk..
Fotoğraflarını çektik, her görüşümüz son görüşümüz olur diye korkarak.
Tabi bunlari hayalimizde yaptık, gerçek sanmayın.
Mesela kokusunu merak ederek sevdik, sevdiğimizin.
Espriler yaparak, şakalaşarak kaçışığımız birbirimize anlatmadığımız ama orda olduğunu bildiğimiz hayallerimiz vardı.
Uzun yolculuklara çıktık, piknikler yaptık.
Allah kaderimizde vermişse mutlu olurduk.
Çok sevdik be, hasret duya duya çok sevdik.
Allah herkese gönlündekini hayırlı eyleyip versin pampalar.