Nerden nasıl başlayacağımı tam kestiremesemde, biryerlere yazmalıyım diye düşündüm şimdi anlatacaklarımı. Ben 4 kişilik sade bir ailenin en büyük çocuğuyum. Babam ise 92'li bir kd. Bşcvş. Yıllardır her asker gibi ordan oraya sürüklenmiş, bu mesleğe yıllarını vermiş ve emekliliğine sadece aylar kalmış bir adam. Annem ise küçük kardeşime bakan, evle ilgilenen ve lojmandan lojmana evden eve 2 çocuğu ile sürüklenmiş bir evhanımı. Daha ben 5-6 yaşlarında iken Babamın şark görevi sebebiyle diyarbakıra gitmiş ve orada 2 yıl kalması nedeniyle bizimle yüz yüze konuşma fırsatı bulamamıştı. O zamanın doğusunda bizi bulundurmak istemediği için bizi memlekette bırakmıştı. Buda bizim aile yapısını o yillarda etkilemişti. Kocasından kilometrelerce uzakta, tek çocuğu ile başbaşa kalmış bir kadın vardı... O yıllardan sonra kardeşim dünyaya geldi. Zedelenmiş duyguları bağlayan bir armağan gibi gün yüzüne çıkmıştı. Ama çok uzun sürmedi...

Varsa bir kaç kişi derdimi dinleyecek devam edeyim