öncelikle selamın aleyküm zanzalar
benim artık yaşamaya gram hevesim yok. kalmadı bırakmadı bu hayat.
eskiden derdim olurdu o dertle yaşardım ama dertler yavaş yavaş biriktikçe gibtir çekemedikçe
yavaş yavaş bitiyorsunuz beyler,
bi an mutlu olucam diyosunuz sigarayı bırakıcam diyosunuz, ama yüzünüze saglam bi sag kroşe gibi dagıtıyor hayat
düşüyorsun işte yere ayaklarını kırıyor, hayat kalkamayasın diye
neyse fazla edebiyata gerek yok

yıllar geçsede hiç unutmadım o günü tükürük yere gelmeden donacak kadar soguk bir cuma günüydü yıl 2004-2005 sekizinci sınıftaydım havada yagmur vardı severdim yagmuru ne kadar su geçiren ayakkabılarım olmuş olsaydıda
part part yazıcam uzun yazıp okutmiycam ilk başta ortalarda uzatıcam panpalar bir kişi okusun desinki anlat panpa bekliyorum ben onun için anlatırım şuku atmayın panpalar şuku için yazmıyorum yanıt yazın yeter burda oldugunuzu bileyim
-çocuklugumdan başlamıştır bu anım çocukluk aşkı anlıycagınız

okula gidiyordum yürüyerek, nerde bizde servisle gitme şansı
ayakkabılarım geçirmiş su çorabım suyu çekmiş her adımda lop lop ses geliyor ayaklarımdan yanımdan geçenler bana bakıyor artık ne bu ses diye

hoca girmeden ulaştım sınıfa jop jop ayak sesimle girdim sınıfa
oturdum sırama
kızlar bana bakarak gülüyor
ben: biliyonuz amk
melisa: m
diger kızlar:dg1, dg2 ..
b: neye gülüyosunuz amk diye söylendim
dg1: egilde bi ayakkabına bak ahashsahh
egildim baktımki ayakkabı yarra yemiş açılmış kevaşe amı gibi sagı solu çorabım gözüküyor
dg2: yazık be dalga geçmeyin çocukla
melisa: üzülme zombi onlar düşüncesizler

zanzalar başımdan aşagı kaynar sular döküldü en çok zoruma giden kızların dalga geçmesi degildi dg2 nin benim için yazık be dalga geçmeyin demesiydi ona muhtaçmışım gibi
neyse çok kısa özet geçip liseye vardırıcam