Her tarafında borular, kan serumları, suratında maske, o kadar çok korkmuştum ki dizlerimi yere çöküp ağlamaya başladım, sessizce başlayan ağlamam haykırarak ağlamaya kadar gitti. Sinirden ve üzüntüden ne yaptığımı bilmiyordum, bi zaman sonra bayılmışım. Uyandığımda bi odada kolumda serum varken gördüm, yanımda hemşireler vardı, çok fazla aç olduğum için dayanamayıp bayılmışım. Serum yedikten sonra birde yemek yedirdiler, saolsunlar şu dünyada gerçekten hayla iyi insanlar olduğunu orda öğrendim.Bi zaman sonra doktor geldi yanıma, annemin iyi olması için bi zaman daha hastanede kalması gerektiğini söyledi. Bende tamam diyerek hastaneden çıktım, evin anahtarı yoktu, cebimde 1 kuruş para yok, akrabalarımız desem hiç birisini tanımazdım o zamanlar, sokaklarda bomboş yürümeye başladım, yürüye yürüye sanayiye varmışım. Tabi o zamanlar sanayi olduğunuda bilmiyorum, tam bi dükkanın önünden geçerken üstümün başımın yırtık ve pis olmalarından olmalı beni bi dükkanın çırağı sanıp bi yer tarif ettiler, hadi şuraya haber ver 2 dakika uğrasınlar buraya diye. Lokanta gibi bi yere gittim, böyle böyle ilerdeki dükkana addıbınız gelicekmiş diyip koşaraktan tekrar o dükkana gittim.

Barbaros : B Usta: U

U: Hangi dükkanın çırağısın sen delikanlı?

B: Ben çalışmıyorum ağabey.

U: Nasıl çalışmıyosun, e olum bu yaşta sanayide işin ne ?

B: Annem hastaneye kaldırılınca evin anahtarını almamışım dışarda kaldım.

U: Ee baban yokmu olum senin?

B: Yok ağabey.