Sigara hayla elimdeydi, dayanamadım bi fırt daha aldım.Bu sefer hiç birşey olmamıştı, bi fırt daha aldım, bi fırt daha derken sigara bitti.ilk sigaramı böyle içtim, şu koca hayatta ilk sigaram keyif değil, dert sigarası oldu. Kalan 2 dalıda alıp hastaneye annemin yanına gittim, 2 sokak ilerdeydi. Hastaneye gittiğimde daha çok küçük olduğumdan oranın güvenliği yanıma gelip “Bu saatte kimi arıyosun delikanlı”dedi. Annemin akciğer kanseri olduğunu iki üç saat önce buraya getirildiğini söyledim. Görevlinin suratı düşmüştü, elimden tutup ameliyathaneye zütürdü beni, annemin kapısında hiç kimse yoktu, kimse beklemiyodu annemi. Görevli gitmeden önce “çakmağın varmı ağabey” diye sordum, neden çakmak istediğimi sormadan çakmağı verip görev yerine gitti.7 Yaşında bi çocuğun annesini ameliyathanenin kapısında yalnız başına beklerken çakmak istemesi normal bi şeymiş gibi geldi sanırım.O zamanlar sigaranın yasak olduğunu, cezasının olup olmadığınıda bilmediğim için kalan iki daldan birini daha çıkartıp ameliyathanenin önünde yaktım.O kadar saftımki, sigaranın küllerini kapının önüne atıyodum. Hiç bi Allah’ın kuluda gelip burda sigara içmek yasak demiyodu, o saatlerde hastanede kimse olmadığı içinde olabilir. Sabaha kadar bekledim annemi, bi zaman sonra uyuyakalmışım. Sabah hastaneye gelen hemşireler uyandırdı beni, kimi beklediğimi sorduklarında ameliyathaneye işaret edip annemi bekliyorum dedim.Ama annem gece yarısı çoktan çıkmıştı ameliyattan, yoğun bakıma kaldırmışlar annemi. Karnımın aç olup olmadığını sorduklarında, deliler gibi aç olmama rağmen karnım tok demiştim.O kadar çaresizdim ki annemi görememek çok koyuyordu bana, ölücek korkusu hayla devam ediyordu. Hemşireler elimden tutup yoğun bakıma zütürdüler beni, annemi sadece camdan görebiliceğimi söylediler.Tam annem azda olsa düzelmiştir belki umuduyla giderken annemi yoğun bakımda o şekilde gördükten sonra tamamen yıkıldım.

Arkadaşlar okuyan varsa kendini belli etsin, duvara konuşmuş gibi olmasın emek veriyorum...