Bunu, diğer kıza yapamazdım hâla Hilal’i seviyordum (diğer kızın adını veremeyeceğim beyler kusura bakmayın.). Kızdan ayrıldım. Hilal’e defalarca mesaj attım, cevap vermedi. 8’inci sınıf bitti, sınava girdik, en düşük puanımı yaptım 451 ortalamayla daha önce hiç adını duymadığım bir okula yerleştim. Hilal tam yine aklımdan çıkmaya başlamıştı tahmin edin ne oldu? Yine mesaj attı. Buluşmak istedi, özlediğini söyledi, kabul ettim. Okulu benden önce bitiyordu. Daha lisedeki ilk senemde okuldan kaçtım. Minibüsten indim, gözlerim onu arıyordu. Karşıdan koşmaya başladı bana doğru, sarıldı ve yanağıma bir öpücük kondurdu. ilk günkü gibi sokaklarda gezdik, konuştuk vs. evine bırakmak istedim. Kabul etmedi, ısrar etmedim. Tekrar konuşmaya başladık. Bu buluşmalar tekrar etti 2-3 kere. Bir gün buluşmak istedim, arkadaşının doğum günü olduğunu, Bakırköy’e gideceğini söyledi. El mahkûm, ‘’Tamam’’ deyip oturduk aşağı. Sonra hayatımda ilk kez şans bana güldü. Annemler, Bakırköy’e gideceklerini, gelip gelmeyeceğimi sordu. Tabii ki gittim. Hilal’e mesaj attım, nerede olduğunu sordum. Meydanda bir cafede olduğunu söyledi. Yarım saat de olsa yüzünü görmek istediğimi söyledim. Zar zor ikna ettim. Aradı 10 dakikaya meydanda olmamı söyledi. Meydana gittim. Bekliyordum gözüm onu arıyordu. Uzaktan gördüm bana doğru gelmeye başladı, yaklaştıkça heyecanlandım. Ta ki kalabalığın içinden yanındaki çocuğu ve el ele olduklarını görene kadar. Dünyam başıma yıkılmıştı beyler. Ağlamamak için zor durdum orada. Kalbime bir hançer gibi saplandı. Her anlatışımda canım yanıyor. Sizinle paylaşmak istedim. Meğer annemler Bakırköy’e gideceklerini söylediğinde hayat bana gülmemiş, orta parmak göstermiş. En zor olan da ne oldu beyler biliyor musunuz? Bu sene her gün o kızla aynı minibüsteydim. Her sabah. Hatta 5-10 kere yanıma bile oturdu.
Okuyan olduysa teşekkür ederim. Dediğim gibi benim amacım prim değil. Dert paylaştıkça azalır demişler, ben de sizin gibi güzel insanlarla bunu paylaşmak istedim.