konusamiyor, tepki veremiyordum. susuyor ve dinliyordum sadece. ses tonu buyuleyici bir seydi. konustuklarindan cok kelimeleri cikarmak icin yaptigi dudak hareketlerini izliyor, mimiklerine, goz kirpislarina hayran kaliyordum. anlattiklari aci verici anilariydi. arada durup yutkunmaya calisiyordu. tam o anda sarilmak istiyordum. kollarimin arasina alip butun acilarinin burada yok olabilecegini anlamasini bekliyordum. yapmadim. yapabilirdim. ama sonuclari icerisinde onu kaybetmek de bulunuyordu. saatlerce konustu, saatlerce gozumu ayirmadim. dinledim. arada siselerimizi tokusturup bunlar da gecer deyip yudum yudum iciyorduk. her yudumda saatin ilerlemesi, saniye saniye ayrilik vaktine yaklastigimizi bilmek icimi bir hüzünle kapliyordu. telaslaniyordum. vakit azaliyordu. bu konuyu beynimde yanan bir atesin uzerine islak battaniye atar gibi ortmeye calistim. celiskileri mantikli sonuclara baglayip, dogru olanin bu olduguna dair kendimi inandirdim. itiraf etmedim. edemeyecegim de sanirim. kendine iyi bak. umarim donerim. umarim belirsiz süre sonra geri döndüğümde burada olursun.

kendine iyi bak R. Hoşçakal