Yer: Bursa / Mustafakemalpaşa
Yıl: 1992
Şehrin en son mahallesi bizimkiydi.
Gelecekte değerlenir diye ıssızda yer tutanlar, Sağa sola düzensiz birkaç ev istiflemişti.
Mahallede, Yunanistan, Bulgaristan göçmeni boldu.
Bir de köyden göçmüş yerli halk.
Evimiz 3 katlıydı.
2. katta oturuyorduk.
Bina sıvasızdı, merdivenler korkuluksuz.
Gerek de yoktu zaten.
Biz de korkmazdık annelerimiz de.
90 kuşağı bilir. Çocukluğumuz sokaklarda geçti bizim.
Hem gece, hem gündüz.
Ama gece dışarı çıkmak gibi eğlencelisi yoktur.
Çocuktuk işte.
Evin önündeki çimlerde gündüz maç yapardık, gece saklambaç oynardık.
Bir sürü oyunumuz vardı.
Babalarımız eve çok yakın kahvede takılırken,
Annelerimiz kapının önünde sohbet ederdi.
Gece ilerlediğinde altın vuruş yapardık.
En büyüğümüz gelir korkunç hikayeler anlatırdı.
Tırsa tırsa evlere giderdik.
Ama ben daha bir korkardım.
Çünkü anlatılanlar aynı olmasa da
Benzerlerini gece rüyamda görürdüm.
Hem de sık sık.

Edit: Bundan sonra düz yazacağım beyler. Varlığınızı hissettirin. Şukunuzu ekgib etmeyin