Bir dolmuş dolusu gencin patlak hoparlörlerden yükselen pop parçalara ürkekçe eşlik ettiği ve aralarında tek kelime konuşmadığı bir ev partisindeydim. Sanki kimse kimsenin yakın arkadaşı değildi, galiba birbirini tanıyan da yoktu. Farklı şehirlerden gelen mevsimlik ameleler gibiydik. Bizi o eve dolduran parti sahibi Erdi'nin de telefonu kapalıydı ve nerede olduğunu kimse bilmiyordu sanırım.

Ve ben. Kendimi bildim bileli kalabalık ortamları pek sevmiyordum. Ortamlarda ilgiyi kendi üzerime çektiğim zamanlar; tökezlediğim, bir şeyleri döktüğüm yahut taktan bir espriye burnumdan bira/çay gelinceye kadar güldüğüm zamanlardı. Genelde çemberin dışında görünüyordum. Ama bu partide herkes çemberin dışındaydı. "Lan," dedim, "Son zamanlarda kendimi ayakkabının altına yapışmış ciklet gibi hissediyorum. Hazır beni burada tanıyan eden de yok, coşayım coşabildiğim kadar.

Edit: şuku rez belli edin kendinizi de devam edeyim