ilkokul hayatım genelde bu Fatmayla olan hikayeler tarzı olaylarla geçti. Aşagı yukarı hiçbir kıza bakmayan, sınıfın belalı değil ama olgun abisi olarak takılan, nerdeyse hocaların bile saygı duyduğu bir adamdım. Üstüme 50 yaşında insanların giyeceği kapkara giysiler giyerdim heyt be. Peder bey sagolsun 19 yaşıma falan kadar hiçbir giysi kültürüm de olmadı. Çok iyi hatırlarım, babamın eski eşyalarını falan ben giyerdim. Sanki yokluktaydık da paramız yoktu da alamıyorduk, oysa doktor adamın cocugu böyle mi buyutulmeliydi be. Keske babam o iktibasçılarla tanışmasaydı da "dindar" biri olmasaydı, gidip rakı içse Atatürkçü olsa biraz da imanı olsa bizi dünyaya daha iyi hazırlardı diye düşünüyorum.

Bu arada Sena ile ilgili aklıma gelen bir hikaye daha. 6.sınıfta gene Sena, Şükriye adında başka bir kız ve ben bizim ingilizce hocamızın 2 kere tiyatrosuna katıldık. Birinde tüm okulun herkesin önünde Veysel Karani diye eski bir evliya varmış, peygamber aşkına yanıp tutuşmuş yollara düşmüş, öyle ki annesi ölüyormuş ama o gene de oeygamberin yanına gitmiş falan. Ben Veysel Karani olmuştum, Sena da benim annem .) Şaka maka elini falan tutmuştum tiyatroda, sanırım 20 yaşıma kadar falan başka bir kızın elini bile tutmadım ulan.

Diğer tiyatroda da Sena bu sefer benim karım oldu, Şükriye de benim kızım. Bildiğin bir ev ortamında bir tane ingilizce hikaye canlandırıyoduk. Hep ingilizce konuşuyorduk falan, bi de sadece bi tane erkek hocamız vardı yanımızda. o da Fetocu bi tipti, o da babamı az kazıklamadı amk. Herneyse bu tarz böyle tiyatrolar falan belki de Sena yı gözümde abartmama neden oldu bilemiyecegim, zira gerçekten ölümüne dindar ve asosyal olan ben taa 19-20 yaşına kadar bu tarz kızlarla bir ilişki içerisine girmedim, tiyatrodan olsa bile.

Bi tane tiyatronun görüntüleri bizim evde var, çok çok eski bi kamerayla çekilmiş. Arada açıp bakarım hala. Neyse.